Ανοίγω τα παράθυρα.
Τούτο δεν είναι ηφαίστειο,
Όμφς, λάβα ξεχύνεται,
κόρη του ήλιου και του μετάλλου.
Άλλη φορά, πυρακτώνεται νύχτα.
Το φεγγάρι δεν κατακαίει
το αμάξι μα, τις καρδιές.
Και τα κορμιά,
θερμότερα από λάβα,
σπινθοβολούν
βεγγαλικά του έρφτα,
πάνω από μηχανικές φωλιές
που, στάθμευσαν
πλάι στο ακρογιάλι.

J’ouvre les fenêtres.
Ceci n’est pas un volcan,
mais, de la lave débridée,
la fille du soleil et du métal.
Autrefois, il rougit au feu la nuit.
La lune ne brûle pas
la tire, mais les cœurs.
Et les corps,
plus ardents que la lave,
étincellent
comme des feux d’artifice de l’amour,
au-dessus des nids mécaniques
qui sont stationnés
à côté du bord de l’eau.